Turystykę kulturową można zakwalifikować do najprężniej rozwijających się
współcześnie form turystyki, zarówno w Polsce jak i na świecie. Sektor z nią związany
stale się powiększa i zgodnie z prognozami w Europie rośnie wraz z przeciętnym
wykształceniem mieszkańców. Aby w pełni podtrzymywać jej wymiar kulturowy
należy pielęgnować i zachowywać dziedzictwo kulturowe, będące przedmiotem
zainteresowania turystycznego i zarazem źródłem prestiżu turystyki
kulturowej, a w szczególności zachowywać jej wyspecjalizowane formy[1].
W związku z nieustannym rozwojem turystyki kulturowej trudne staje się
dokonanie jednoznacznego jej podziału na formy. Buczkowska (2008)[2]
zaproponowała następujący podział przy uwzględnieniu elementów pierwszorzędnych
tworzących turystykę kulturową (odnoszących się do historii oraz wytworów
kultury z przeszłości lub odnoszących się do teraźniejszych wytworów kultury
oraz życia ludzi) oraz elementów drugorzędnych (styl życia czy wytwory kreatywne),
a także różnorodności aspektów istniejących form i wielości jej obszarów recepcyjnych:
|
Turystyka
dziedzictwa kulturowego
·
Turystyka chronionego dziedzictwa (obejmująca
zabytki nieruchome i ruchome), w tym:
o
Turystyka archeologiczna/archeoturystyka
o
Turystyka do obiektów i miejsc zabytkowych
o
Turystyka muzealna/muzealnicza
o
Tanatoturystyka i turystyka sepulkralna
·
Turystyka historyczna
·
Turystyka etnograficzna
·
Turystyka „małych ojczyzn”
·
Turystyka sentymentalna/nostalgiczna/powrotów
„do źródeł lub korzeni”, w tym: turystyka diaspor: polonijna, żydowska itp.
|
Turystyka
kultury współczesnej
·
Turystyka imprez i wydarzeń
kulturalnych/turystyka eventowa
·
Turystyka związana ze współczesnymi sztukami
plastycznymi: malarstwem, rzeźbą, rzemiosłem artystycznym, fotografią,
grafiką itp.
·
Turystyka do obiektów architektury
współczesnej
·
Turystyka do parków tematycznych
·
Turystyka clubbingowa (w pewnym zakresie)
|
|
Turystyka dziedzictwa kulturowego i kultury współczesnej:
·
Miejska
·
Pielgrzymkowa/pątnicza oraz religijna
·
Etniczna/etnoturystyka
·
Regionalna i lokalna do wsi (turystyka kultury
ludowej) oraz małych miast
·
Biograficzna
·
Literacka
·
Historyzująca/ożywionej historii
·
Kulinarna i winiarska
·
Kolekcjonerska/hobbistyczna
·
Olimpijska (w pewnym zakresie)
·
Śladami zjawisk paranormalnych
·
Szlakiem nowych 7 cudów świata
·
Podwodna (penetracja wraków statków)
·
Językowa
·
Podróże artystyczne
|
|
Tabela 1.Formy turystyki kulturowej. Źródło: Buczkowska K., 2008. Turystyka kulturowa.
Przewodnik metodyczny. AWF Poznań, s. 46.
Z powyższego podziału form turystyki kulturowej (Tabela 1.) turystyka
kinowa/filmowa została wydzielona jako specjalizacja turystyki imprez i
wydarzeń kulturalnych, która „(…)polega na udziale turystów w różnorodnych
przedsięwzięciach teatralnych, filmowych, kinowych, festiwalowych,
karnawałowych, literackich, muzycznych, tanecznych, fotograficznych,
koncertach, widowiskach, paradach, fiestach, festynach(…)[3]”.
Inny podział segmentów turystyki kulturowej zaproponowany
przez Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny w 2006 roku wydziela turystykę
filmową obok „materialnego” dziedzictwa artystycznego (tj. centra miast, muzea
i miejsca wykopalisk archeologicznych), wydarzeń (tj. wystawy, ekspozycje,
festiwale, koncerty i in.), winiarstwa i gastronomii, turystyki wiejskiej
oraz parków tematycznych (historyczno-kulturalne/artystyczne).
[1]
Kazimierczak M., 2009. Recenzja: Współczesne formy turystyki kulturowej. Turystyka kulturowa Nr 5, Poznań.
[2]
Buczkowska K., 2008. Turystyka kulturowa.
Przewodnik metodyczny. AWF Poznań.
[3]
Buczkowska K., 2008. Turystyka kulturowa.
Przewodnik metodyczny. AWF Poznań.